Terwijl kopers deze week door de enorme zalen van het Palais in Cannes dwalen om vergaderingen te houden en de volgende generatie tv-shows te verkennen, zullen ze ongetwijfeld onder de indruk zijn van uiterst hoogwaardige inhoud.
Maar er valt niet te ontkomen aan het feit dat het financieren van een show in 2024 moeilijker dan ooit is. Het bereiken van groen licht is getransformeerd in een steeds ingewikkelder puzzel. Een nare combinatie van de mondiale recessie, bezuinigingen op streamers, stijgende kosten en toegenomen concurrentie heeft geleid tot een situatie waarin het overschrijden van de 100% beleggingsgrens kan aanvoelen als het door het oog van een naald halen van een kameel. Het concept van een zacht groen licht, een show die er nog niet is en die nog een laatste investering van 10 tot 20 procent nodig heeft, is in het gewone taalgebruik terechtgekomen.
Stap naar voren met het bescheiden belastingkrediet. Waar kopers zich ooit lang geleden gemakkelijk de volledige tarieven konden veroorloven, en iets recenter Amerikaanse spelers met grote zakken erin zouden duiken en de financiering rond zouden krijgen, zijn de huidige tv-pakketten supercomplexe lappendeken, die vaker dan ooit een flinke hap vereisen. contant geld uit een korting.
“Vanaf 2022 heeft er een tamelijk dramatische paradigmaverandering plaatsgevonden waarbij Amerikaanse platforms het volume van de producties hebben teruggeschroefd en PSB’s niet bereid of in staat zijn om meer geld aan projecten te geven”, zegt Fabrice Deville, die leiding geeft aan Beside Tax Shelter, een organisatie die die geld inzamelt namens het bloeiende Belgische systeem. “Ze hebben kwaliteit nodig, maar hebben op zijn best een stabiele omzet, dus in wezen hebben ze hetzelfde geldbedrag in een markt die een stijging van 10-20% heeft gekend [in costs] als gevolg van inflatie. Dat is waar belastingvoordelen in het spel komen.”
Deadline heeft met ongeveer tien leidinggevenden gesproken over deze functie – zowel on- als off-record – en hoewel ze allemaal opmerken dat belastingvoordelen al jaren cruciaal zijn, zijn ze het erover eens dat kortingen nu bijna onmogelijk zijn om zonder te leven. Bovendien is het aantal shows waarbij de productie wordt verplaatst om te profiteren van een sappiger krediet snel gestegen, zeggen ze.
Film- en tv-belastingkredieten zijn al tientallen jaren in een of andere vorm van kracht en zijn ongeveer twintig jaar geleden begonnen uit te breiden toen de industrie mondialiseerde. Sindsdien heeft de overgrote meerderheid van de Europese landen – en vele anderen over de hele wereld, van Australië tot Saoedi-Arabië – deze systemen geïntroduceerd, waarvan sommige ze in de loop der jaren hebben verzacht.
Er kan nauwelijks een zin worden uitgesproken over de bloeiende Britse entertainmentsector, zonder melding te maken van het belastingkrediet voor films en luxe tv, dat algemeen wordt gezien als de groeimotor voor een industrie die nu zo’n £6 miljard ($7,8 miljard) groot is. trekt producties van over de hele wereld.
“We hebben de impact ervan gezien [tax credits] over hitseries en films over regio’s – of dat nu zo is Spel der Tronen in Belfast of Bridgerton, waarvan onlangs werd geciteerd dat het £275 miljoen bijdraagt aan de Britse economie”, zegt Lyndsay Duthie, die leiding geeft aan de Production Guild of Great Britain. “De infrastructuur, hotelboekingen, transport en eetgelegenheden profiteren allemaal van een grote productie die naar de stad komt.”
Maar Europa is nu eenmaal de afgunst van Europa en er is momenteel een stevige lobby bezig om de Britse korting van ongeveer 25% te verhogen richting de 30-40%-regio, wat mooi de toegenomen concurrentie aantoont, volgens een Britse juridische bron die op belastinggebied werkt. tegoeden.
Verstuivingszand
Zoals vaak het geval is, is het veranderende Amerikaanse landschap een katalysator voor verandering geweest. Bij credits was die impact tweeledig. Amerikaanse kopers spenderen niet langer de bedragen uit het blanco cheque-tijdperk van weleer, en het wordt steeds moeilijker om shows te maken in de Verenigde Staten, nu de binnenlandse belastingkredietsystemen van Uncle Sam er niet in slagen gunstig te concurreren met kleinere landen.
“De Californische industrie behoort tot degenen die het het meest moeilijk hebben en dat zou het epicentrum moeten zijn”, zegt een Amerikaanse indiebaas, die over de hele wereld shows maakt. “Belastingkredieten zijn zo belangrijk. Zij zijn de reden waarom zoveel Amerikaanse shows en Amerikaanse bedrijven geïnteresseerd zijn in opnames in het buitenland. Ze kunnen het zich gewoon niet veroorloven om in de Verenigde Staten te fotograferen.
Veel producties zijn de laatste tijd verhuisd naar landen met gunstige kredieten, zoals die van Netflix Woensdag, dat zijn tweede seizoen verschoof naar de aantrekkelijke filmlocatie van Ierland. De verplichtingen op het gebied van streamers in de EU hebben de SVOD’s intussen gedwongen om meer uitgaven lokaal te concentreren. “Streamers staan onder druk van aandeelhouders om geen geld uit te geven zonder na te denken, en dus helpen belastingvoordelen”, zegt Deville.
Nu degenen die de portemonnee beheersen, evalueren hoe ze shows zo economisch mogelijk kunnen maken, moeten producenten “meedogenloos zijn over wat zinvol is voor de pijplijn”, zegt Jamie Lynn, EVP Co-Production and Distribution bij Fremantle.
“Op het elfde uur moet je misschien naar een minder wenselijke locatie [for a better credit]”, voegt hij eraan toe. “We zijn er voortdurend mee bezig.”
Veilige haven
‘De Witte Lotus’
HBO
“Niet elk belastingvoordeel is gelijk aan dat van je buurman”, mijmert Deville, en de realiteit van het financiële landschap heeft de afgelopen jaren geleid tot een strijd tussen gebieden, die met elkaar concurreren om de beste kredieten, het beste systeem en de beste mogelijkheden om projecten aan te pakken. van schaal.
“Je moet die nettokosten omlaag krijgen door de prikkels te maximaliseren zonder daarbij al te veel geld te verbranden”, zegt Philipp Kreuzer, de baas van Maze Pictures, die heeft geholpen met productiediensten voor onder meer Hulu’s Negen perfecte vreemden. “Maar er is een evenwicht. Als je een show doet voor een Amerikaanse studio, moet je bedenken dat je niets krijgt op het gebied van rechten.”
Een veelgehoorde bewering is dat belastingkortingen landen in hubs voor productiediensten veranderen, wat volgens Marc Lorber, een voormalig directeur van de overnames van Lionsgate en nu consultant, een ‘zeepbel in de economie’ creëert. Dit, zo voegt hij eraan toe, kan negatieve gevolgen hebben voor de bemanning onder de streep als er te veel mensen uit het buitenland komen of de lokale productie onhoudbaar wordt.
Credits kunnen variëren van 20% tot maar liefst 50% op plaatsen zoals de Canarische Eilanden. Maar hoewel het weer op de Canarische Eilanden altijd vaststaat, kan de infrastructuur soms moeite hebben om de vraag bij te houden. Dit zou ook kunnen gelden voor de kortingscentra in Cyprus en Hongarije, die door de jaren heen populair zijn geworden.
En dan zijn er nog vraagstukken als de kwalificerende uitgaven, hoeveel van een productie in een bepaald gebied moet worden voltooid om de korting te verdienen, en de snelheid waarmee een overheid uitbetaalt.
Wat dit laatste betreft, zegt Deville dat het Belgische belastingkredietsysteem de voorkeur verdient, omdat de overheid financiert voordat de camera’s rollen, waardoor fondsen worden gegarandeerd voor kopers en producenten die wanhopig cashflowproblemen willen voorkomen. “Als twee landen vergelijkbare bemanningen hebben, maar je krijgt je geld in één land sneller terug, dan kan dat een groot verschil maken”, zegt Lynn van Fremantle.
Deville’s Belgische outfit Beside Tax Shelter/Beside Productions heeft een intrigerend model. Het bedrijf verzamelt ongeveer €25 miljoen ($27,6 miljoen) per jaar op een markt van €200 miljoen, terwijl het ook lokale coproductiediensten aanbiedt waarmee buitenlandse producenten kunnen profiteren van de kennis van Beside over de lokale sector en het vermogen om toegang te krijgen tot andere regionale fondsen.
Deville zat op de eerste rij toen België transformeerde van het voornamelijk aannemen van Franse projecten – voordat Frankrijk zelf een korting invoerde – naar een centrum voor projecten van over de hele wereld. Shows waar Deville’s team onlangs aan heeft gewerkt, zijn onder meer die van Frank Doelger De zwerm en Beta Films Herrhausen – De bankier en de bom. Laatstgenoemde veranderde op het laatste moment van locatie van Zuid-Afrika naar België en Deville zegt dat zijn team “het als een hoogstandje ziet, een superleuke uitdaging om te zeggen: ‘Oké, deze show komt op de Duitse publieke televisie, hoe maken we die in België?’.”
Maar terwijl België sterk en stabiel blijft met zijn kredietsysteem, kunnen sommige landen hun belastingvoordelen omgooien, en als er iets is waar producenten niet van houden, dan is het onzekerheid.
Dit was het afgelopen jaar net zo goed te zien als in Polen en Italië.
Nu de entertainmentindustrie instort als gevolg van een snelle regeringswisseling, waarbij de met propaganda besmette publieke omroep werd overgedragen, droogde het kredietgeld in Polen plotseling op, en daarmee ook lokale en internationale producties. Het krediet keerde kort daarna terug, vertelt een dramabron uit de sector, maar de schommelingen hebben schade aangericht.
In Italië begon het rechtse regime van Giorgia Meloni zich onmiddellijk af te vragen of het krediet te verkwistend was geweest en zei dat het hervormd zou worden, wat de internationale en lokale producenten bang maakte die op zoek waren naar consistentie in een land dat zich zojuist via HBO’s De Witte Lotus.
Producties werden stopgezet of gepauzeerd en pas onlangs zijn banken weer begonnen met uitbetalen voor een onlangs hervormd krediet, dat meer nadruk legt op de lokale Italiaanse crew en cast, terwijl er een limiet wordt ingevoerd voor internationale coproducties.
Een ervaren producent uit de Italiaanse industrie illustreert mooi hoe kredieten voor onrust kunnen zorgen en beschrijft de eerste introductie van het krediet, meer dan tien jaar geleden, als ‘een kleine industriële revolutie’. Maar al snel had dit ‘een zeepbel gecreëerd, een moment van pure waanzin waarin de kosten zo hoog waren gestegen dat het moeilijk werd om in Italië te produceren met een logisch budget’, zegt hij.
Terwijl Italië koers zet naar een stabieler kredietbeleid, is het mediterrane knooppunt Malta misschien wel het meest controversieel gebleken sinds de verhoging van de korting van 40% vorig jaar.
Malta is een toevluchtsoord geworden vanwege het dromerige klimaat het hele jaar door en de genereuze kortingen, maar er is een tegenreactie ontstaan onder leiding van de oppositiepartij vanwege de impact op de lokale industrie en de kosten voor de belastingbetaler. Dit is tot een hoogtepunt gekomen bij Ridley Scott’s Gladiator II, Uit een recent onderzoek van de Times of Malta is gebleken dat dit een monumentale € 47 miljoen zal opleveren van de totale € 143 miljoen die de regering de afgelopen vijf jaar heeft uitbetaald. Het idee dat Hollywood-bestuurders hun zakken vullen met het zuurverdiende geld van de Maltese belastingbetalers heeft de kooien doen rammelen, hoewel de regering zegt dat de Maltese economie € 3 wint voor elke € 1 die wordt uitgegeven aan contante kortingen voor filmproducties.
“Soms zie ik enkele voorbeelden van steun waarbij ik bij mezelf denk dat als ik een staatsburger van dat land zou zijn, ik me zou afvragen of dit een goede zaak is”, zegt een productiebron met goede connecties. Screen Malta weigerde commentaar te geven op dit artikel.
Een Amerikaanse co-prof, die de credits afhandelt, zegt dat ‘morele vragen’ ook de gesprekken kunnen domineren als het gaat om het verplaatsen van shoots naar plaatsen als Saoedi-Arabië, die genereuze prikkels bieden.
“Banken kunnen aarzelen om leningen te verstrekken, en sommige acteurs of regisseurs hebben de macht om te zeggen: ‘Ik weet wat we bereiken, maar ik wil niet gaan’, voegt hij eraan toe. ‘Je moet beseffen dat sommige mensen niet zullen gaan [places like] Saoedi-Arabië om morele redenen.”
Toch lijdt het geen twijfel dat producenten steeds wanhopiger worden om gebruik te maken van kortingen, en regionale fondsen en subsidies als het Europees Filmsteunfonds zijn als goudstof geworden. Tegenwoordig komt de praktijk van ‘double dipping’ vaker voor, waarbij producenten twee verschillende credits op één productie proberen te maximaliseren, volgens de Britse juridische bron, waarbij de show vaak op de ene locatie wordt geproduceerd en de VFX op een andere wordt voltooid.
“Studio’s zijn hier heel erg slim in”, voegt de bron toe. “Indië minder. Ze hebben de neiging om te gaan waar het script hen heen brengt, maar als ze in een warm land moeten zijn dat op een badplaats lijkt, zullen ze waarschijnlijk in Malta filmen.
Om de strijd in evenwicht te brengen, pleit Lorber voor ‘gegradueerde’ systemen, waarbij grotere budgetprojecten een kleiner proportioneel bedrag krijgen dan de indie-projecten met een lager budget die meer gered moeten worden.
Het idee van Lorber moet nog worden overgenomen. Intussen lijkt de sky the limit voor het bescheiden heffingskorting.
